Het schooljaar zit er bijna weer op
Elk jaar lijkt het schooljaar sneller te gaan! Ook Dieuveline sluit binnenkort haar derde leerjaar af. Samen met de onderwijzers en de medewerkers van Cunina worden alle schoolrapporten overgeschreven en naar de peetouders gestuurd. Ze doen er ook een kort briefje bij, waar we nu al naar uitkijken! We mogen zelf een kaartje terugsturen, dat door het hoofdkantoor in België aan hen wordt bezorgd. Slechts één kind per gezin kan genieten van het peterschap, zodat alle gezinnen een eerlijke kans krijgen. Doordat de kosten van één kind wegvallen, kunnen de ouders hun andere kinderen ook naar school laten gaan. We helpen dus eigenlijk niet alleen Dieuveline, maar ook haar broertje! En als ze een beetje op mijn eigen dochtertje lijkt, houdt Dieuveline er misschien ook van om zelf juf (en baas) te spelen en leert ze hem al zijn eigen naam te schrijven!
Een steentje bijdragen aan het gezin
Voor Dieuveline betekent het einde van het schooljaar dat ze niet meer elke morgen, voor dag en dauw, naar school moet vertrekken. Ze hoeft geen blok hout te zoeken en mee te nemen voor het vuur, om ‘s middags warm eten te krijgen. Maar zoveel verandert er eigenlijk niet voor haar. Want vanaf dan zoekt ze hout in de buurt waar ze woont en helpt ze haar ouders op het veld. Ik kan mij niet inbeelden hoe dat gaat. Hoe dat werkt in dat kleine hoofdje van haar. Thuis helpen is meer dan normaal, denk ik. Dat is wat iedereen daar doet. Toch hoop ik dat ze soms ook toeren uithaalt met haar leeftijdsgenootjes en elke dag wel eens moet schaterlachen om de fratsen van haar kleine broer.
Belgische kinderen in de top tien
België staat in de top tien van gelukkigste kinderen ter wereld. Wauw, dat is toch niet niks? Maar ik maak me daarover wel een bedenking. Zijn de kinderen hier gelukkiger, omdat ze in een beter beschermde wereld leven met meer comfort? Komt dat omdat wij onze bengels zoveel mogelijk afschermen van moeilijke situaties? Zo leerde ik al snel dat ik voor mijn twee kleuters beter bekers in dezelfde kleur koop, om zo een ruzie tussen hen te vermijden. Maar is dat niet het begin van die ‘pampermaatschappij’? Hen niets in de weg leggen om hen zo gelukkig mogelijk te laten zijn? Op die manier klinkt het zelfs saai.
Dankbaar om de kleine dingen
Dieuveline en haar gezin worden dagelijks op de feiten gedrukt omtrent de wereld waarin zij leven. Elke dag werken en vechten zij om er te geraken. En daarbij staat ‘er geraken’ niet gelijk aan een zomer- én skireis, danslessen en de nieuwe film van Elsa zien, maar dagelijks eten en proper water kunnen voorzien. Uiteraard is het moeilijk om ons dat te kunnen voorstellen. Maar ik hoop dat ze daarin toch ook ergens haar momenten van geluk kan vinden. Dat ze dankbaar is om de kleine dingen, haar gezinsgeluk met haar lieve ouders en broer, het onderwijs dat ze geniet en daardoor niet gedwongen wordt om te gaan werken of bedelen. Thuis meehelpen hier bij ons, dat is niet werken. De kinderen die hier vijf euro verdienen om thuis het gras af te rijden of hun kamer op te ruimen? Dieuveline lacht zich een breuk moest ze dat horen!
